Waterschaarste wordt wereldwijd een groot probleem. En de vraag is, hoe lossen we het op? Onlangs heb ik gekeken hoe het digitaliseren van waterbedrijven kan helpen, hier ligt de focus op ontzilting.
Ontzilting als een haalbare oplossing voor waterschaarste is lang besproken vanwege de energie-intensieve processen en problemen met pekel als bijproduct. Aangezien het probleem van waterschaarste zich echter blijft ontwikkelen naast verbeteringen in het ontziltingsproces, moeten we ontzilting beschouwen als een optie om een van de meest urgente problemen aan te pakken waarmee we vandaag worden geconfronteerd.
Hieronder deel ik mijn gedachten over:
- De groeiende uitdagingen van waterschaarste
- De problemen rond ontzilting
- Vooruitgang in ontzilting
- Succesverhalen over ontzilting
Waterschaarste – een groeiend probleem
Waterschaarste is al jaren een belangrijk onderwerp in de wereld. We zijn nu echter op het punt dat de vraag naar zoet water zo hoog is dat het het aanbod overtreft. Dit heeft over de hele wereld grote problemen veroorzaakt en zal dat blijven doen, vooral in bebouwde gebieden die problemen ondervinden bij het verkrijgen van zoet water of bij de distributie ervan.
Bovendien, als we zoet water halen uit de hulpbronnen die we hebben, vervuilen we het ook, alleen om het vervuilde zoetwater terug te brengen in dezelfde, schaarse hulpbronnen. Het verwerken van dit afvalwater en het hergebruik ervan zou een lange weg gaan naar het verminderen van waterschaarste.
Er zijn echter bepaalde delen van de wereld zoals het Midden-Oosten, Australië en sommige plaatsen in Zuid-Amerika die extreem droog zijn waar mensen problemen ondervinden bij het verkrijgen van toegang tot zoet water.
Problemen met ontzilting
Ontzilting is een oplossing die het probleem van waterschaarste zou kunnen aanpakken. Aangezien 70% van het wereldoppervlak zeewater is, hebben we een enorme hoeveelheid water beschikbaar – maar dit water is niet van drinkbare kwaliteit.
De vraag is dan of ontzilting een haalbare oplossing is om waterschaarste te verminderen en de bevolking te voorzien van vers, drinkbaar water. Dit is in de loop der jaren vele malen gevraagd. Problemen rond ontzilting omvatten hoge kosten – het is veel goedkoper om water uit een rivier, dam of watervoerende laag te halen, en het is ook een energie-intensief proces.
We hebben ook de verantwoordelijkheid om het zeeleven te beschermen, maar tijdens het ontziltingsproces worden chemicaliën en mineralen aan het water toegevoegd, dat vervolgens weer in de oceaan wordt gebracht. Een zeer grote hoeveelheid pekel – in wezen geconcentreerde zouten – wordt ook geproduceerd en teruggezet. Hoewel er een argument is dat dit geen impact heeft op de zee, is bewezen dat het zoutgehalte van de Arabische Zee met 10% is toegenomen en op andere locaties met 20% omdat de zee zo ondiep is.
Het terugbrengen van pekel in de zee heeft een materiële impact op het milieu, wat een probleem is – samen met de kosten, energie en CO2 die worden geproduceerd – dat op de lange termijn moet worden opgelost als ontzilting de oplossing is voor waterschaarste.
Vooruitgang in ontzilting
Ontzilting heeft de afgelopen tien jaar een lange weg afgelegd. Oorspronkelijk was verdamping en verdamping van water met zeer lage teruggewonnen middelen en het terugbrengen van de pekel in zee kostbaar en werd er veel CO2 in de lucht gepompt.
Sinds de uitvinding van omgekeerde osmose heeft dit echter de verbruikte energie dramatisch verminderd. De hoeveelheid CO2 die in de lucht vrijkomt en verbeterde herstelpercentages hebben geleid tot minder zeewater dat uit de zee komt, en op zijn beurt tot een grote daling van de kosten van ontzilting – wat ooit $ 1 per vierkante meter kostte, is nu een halve dollar per vierkante meter, en in sommige gevallen minder.
Deze verbeteringen, evenals de komst van hernieuwbare energie door middel van zon en wind, hebben de ontzilting in de afgelopen vijf jaar geoptimaliseerd om het te beschouwen – vanuit een kostenperspectief – als een zeer haalbare oplossing om waterschaarste te verminderen.
Door omgekeerde osmose te verbinden met ontziltingsfaciliteiten kunnen we de kosten verder verlagen. Wat nog belangrijker is, dit heeft ons ook in staat gesteld om de CO2 die in de lucht vrijkomt kostenefficiënter te verminderen.
De kwestie van het terugbrengen van pekel in de zee, het veroorzaken van schade aan het zeeleven en het veranderen van het mariene milieu, blijft echter bestaan. Een oplossing om dit tegen te gaan is om de pekel niet terug in zee te zetten, of om hem weer in een betere conditie te brengen dan toen hij werd ingenomen. Als dit zou gebeuren, zou ontzilting een zeer positieve oplossing zijn voor het probleem van waterschaarste.
Succesverhalen over ontzilting
Sommige gebieden in de wereld, zoals het Midden-Oosten en Australië, hebben hun reis met ontzilting voortgezet. Veel van de ontzilting die in Australië plaatsvindt, wordt bijvoorbeeld gecompenseerd door hernieuwbare energie – dit gebeurt ook in sommige regio’s van het Midden-Oosten, Saoedi-Arabië en de Verenigde Arabische Emiraten. Sommige van deze ontziltingsinstallaties worden ook aangesloten op zonne-installaties die veel stroom kunnen genereren, waardoor de noodzaak om water uit watervoerende lagen te halen wordt verminderd en de grondwaterstanden kunnen stijgen.
In NEOM (een stad die in Saoedi-Arabië wordt gebouwd en die slimme stadstechnologieën zal bevatten), wordt nul vloeistofafvoer gebruikt om het gevoelige mariene milieu, inclusief koraalriffen, te beschermen. NEOM maakt ook gebruik van hernieuwbare energie, die de problemen rond ontzilting compenseert.
Wanneer we dit alles in overweging nemen, is het duidelijk dat ontzilting een lange weg gaat naar het oplossen van de watercrisis in de wereld.
Qatium-experts
Gavin Van Tonder
is executive director water bij NEOM en is een van de
vele experts
waarmee we Qatium co-creëren.
